Παρασκευή 10 Μαρτίου 2017








                     ΧΡΥΣΟΣ  και  ΝΟΜΙΣΜΑ

Ιστορικά,  ο  χρυσός  ήταν  η  βάση  του  νομισματικού  συστήματος.  Από  της  εφαρμογής  του  χαρτονομίσματος,  ο  χρυσός  κάλυπτε  το  χαρτονόμισμα.  Δηλαδή  ένα  νόμισμα  για  να  έχει  αξία  και  σταθερότητα,  έπρεπε  να  έχει  σταθερή  σχέση  με  τον  χρυσό.  Το  σύστημα  αυτό  λεγόταν  νομισματικός  κανόνας  χρυσού.
Το  1944  στην  παγκόσμια  σύσκεψη  πού  έγινε  στο  bretton woods   του  New  Hampshire  των  Η.Π.Α.  συμφωνήθηκε  να  ισχύει  το  σύστημα  των  σταθερών  ισοτιμιών  με  βάση  τον  χρυσό,  το  δολλάριο  Η.Π.Α.  και  την  στερλίνα ( χρυσούς και νομισματικός κανόνας ),  ορίστηκε  δε  ότι  1$=1ουγγιά χρυσού  ή  31,1 γραμμάρια.  Με  τον  καθορισμό  αυτής  της  σχέσης,  εναρμονίστηκαν  και  οι  ισοτιμίες  των  άλλων  νομισμάτων.  Επομένως  κάθε  κράτος  για  να  εκδώσει  χαρτονόμισμα  έπρεπε  να  έχει  και  την  αντιστοιχούσα  ποσότητα  χρυσού,  δι’αυτό  τα  παλαιά  χαρτονομίσματα  είχαν  τυπωμένη  την  φράση  ‘ πληρωτέαι επί τη εμφανίσει’.
Με  το  τέλος  του  Β΄   Παγκόσμιου  Πολέμου,  υπήρξε  μεγάλη  οικονομική  άνοδος,  οι  δε  ανάγκες  στην  Βιομηχανία  αλλά  και  στην  υψηλή  τεχνολογία ( αεροναυτική κ.λ.π.)  απαιτούσαν  μεγάλες  ποσότητες  του  ευγενούς  μετάλλου.  Ως  εκ  τούτου  το  σύνολον  του  υπάρχοντος  αλλά  και  του  εξορυγμένου  χρυσού,  δεν  επαρκούσε  να  καλύψει  και  τις  ανάγκες  του  νομισματικού  χρυσού,  πράγμα  πού  προκαλούσε  έλλειψη  ρευστότητας  και  συρρίκνωση  των  συναλλαγών.  Για  την  αντιμετώπιση  του  προβλήματος  αυτού  θεσμοθετήθηκε  ο  λεγόμενος  ‘χάρτινος χρυσός’  τα  SDR (special dtawing rights)  δηλαδή  τα  ειδικά  τραβηκτικά  δικαιώματα  προκειμένου  να  αυξήσουν  τα  μερίδια  (Quota)  εις  χρυσόν  και  να  διευκολύνουν  την  έκδοση  χαρτονομισμάτων.  Περαιτέρω  όμως  αναφορά  στα  ειδικά  αυτά  τεχνικά  θέματα  νομίζω  ότι  είναι  περριτή. 
Σε  παλαιότερο  σημείωμά  μου,  είχα  αναφερθεί  στους  πρωτογενείς  συντελεστές  της  παραγωγής  και  είχα  διατυπώσει  την  γνώμη  ότι  οι  συντελεστές  αυτοί  είναι  δύο  1.ΕΔΑΦΟΣ  και  2.ΕΡΓΑΣΙΑ. ( παράδοξο  leongief  και  υπόδειγμα  των  Ηecksher,  Ohlin  )  Το  κεφάλαιο  δημιουργείται  από  την  επέμβαση  της  εργασίας  πού  μορφοποιεί  την  ύλη  και  παράγει  πραγματικό  στερεό  κεφάλαιο.  Επομένως  το  ΚΕΦΑΛΑΙΟ  είναι  δευτερογενής  συντελεστής  πού  μετράται  ως  αξία  δια  των  Νομισματικών  μονάδων.  Κατά  συνέπεια  η  νομισματική  μονάδα  εκφράζει  την  αξία  του  παραγόμενου  πλούτου  και  επομένως  κατά  λογική  συνεπαγωγή,  το  μοναδικό  πραγματικό  κάλυμμα  της  νομισματικής  μονάδας  είναι  Η  ΕΡΓΑΣΙΑ.  Αυτά  συνοπτικότατα  για  την  σχέση  χρυσού  και   νομίσματος.  Συμπερασματικά,  λοιπόν,  δια  την  έκδοση  χαρτονομίσματος  ουδόλως  χρειάζεται  η  κάλυψή  του  εις  χρυσόν,  δεδομένου  ότι  η  κάθε  νομισματική  μονάδα  έχει  αντίκρισμα  την  ΕΡΓΑΣΙΑ.
Οι  διατυπωθείσες  θέσεις  μου  έχουν  γενικό  χαρακτήρα.  Κατά-  θεσα  τις  σκέψεις  μου  στο  σημείωμα  αυτό,  προσεγγίζοντας  το  θέμα  με  πολλές  αφαιρέσεις,   θεωρώντας  ότι  εις  βάθος  ανάλυση  παρέλκει.
Εκ  των  εκτεθέντων  συνάγεται  ότι,  και  αν  όλο  το  χρυσάφι  του  κόσμου  πάρουν  οι  εναγείς,  δεν  επιτυγχάνουν  ΤΙΠΟΤΑ.  Πρέπει  να  καταλάβουν  -  αν  δεν  το  έχουν  ήδη  καταλάβει -  ότι  πλανώνται   πλάνη  οικτρά  και  ότι  η  δεύτερη  φονική  οικονομική  κρίση  πού  προκάλεσαν  μετά  την  κρίση  του  1929,  θα  παρασύρει  και  αυτούς,  δηλαδή   όλη  την  ελίτ  της  πανουργίας  και  κακουργίας  πού  μεθοδεύουν  αιώνες  για  την  παγκόσμια  διακυβέρνηση,  οι  καιροί  έχουν  αλλάξει.  ΜΑΡΑΝ  ΑΘΑ.
Χρίστος  Α. Αθανασόπουλος