ΜΝΗΜΕΣ

Πάτρα,  Δευτέρα,  πρωί  ώρα  8  της  28^ης  οκτωβρίου    του  1940.  Μια  ηλιόλουστη  ημέρα  με  καταγάλανο  ουρανό.  Ετοιμάζομαι  να  πάω  σχολείο  ( 3^η Δημοτικού ).  Η  μητέρα  μου  πληροφορείται  από  τον  πλανόδιο,  αλλά  τακτικό,  γαλατά  μας  ότι  οι  Ιταλοί,  μας  κήρυξαν  τον  πόλεμο.  Μού  λέγει,  χαρακτηριστικά ,  « δεν  θα  πάς  σχολείο  γατί  φοβάμαι»  όλα  έδειχναν  ήσυχα,  οπότε,  γύρο  στις  8,45 π.μ.  η  ωραία  μας  Πάτρα,  η  πόλη  του  Αγίου  μας  Ανδρέα,  ξαφνικά,  άρχισε  να  σείεται  από  τις  εκκωφαντικές  εκρήξεις  των  ιταλικών  βομβών,  όπου  σμήνος  ιταλικών  αεροπλάνων  βομβάρδιζε  την  πόλη  απηνώς.  ΟΙ  Ιταλοί  αεροπόροι,  αδιακρίτως,  χωρίς  επιλογή  στρατιωτικών  στόχων,  άδειαζαν  όλο  το  φονικό  φορτίο  τους  πάνω  στην  ωραία  μας  Πάτρα,  θέλοντας  να  κάμψουν  το  φρόνημα του  Λαού.  Αλύπητα  χτυπήθηκε   η  οδός  « τριών  Ναυάρχων »  ( τα  παρτέρια στην  μέρη  της  οδού,  νόμισαν  ότι  ήταν  Ελληνικά   στρατεύματα ).  Χτυπήθηκε  το  Δικαστικό  Μέγαρο  και  ο  κινηματογράφος « Πάνθεον »  στην  οδό  « Δ. Γούναρη »  κ. α.  Ο  γενικός  απολογισμός  της  πρώτης  ημέρας,  είπαν,  ότι  εκτός  των  καταστροφών  σε  σπίτι, εγκαταστάσεις κ.τ.λ.,  ήσαν  350  νεκροί,  κατ’  άλλους  1200,  όλοι  εκ  του  αμάχου  πληθυσμού.  Ευτυχώς  το  12^ον  Σύνταγμα  του  Στρατού  μας  στα « σύνορα »  (συνοικία των Πατρών )  δεν  εθίγη. 

Μετά  την  λήξη  του  βομβαρδισμού,  στις  ψυχές  μας  η  « παγωνιά »  του  θανάτου.  Αξέχαστες  ώρες,  αξέχαστες  στιγμές.

Αυτά  θυμάται , ένα  παιδάκι,  τότε,  8  ετών,  τώρα  γέρων  78  ετών.

Μέσα  από  τα  βάθη  της  ψυχής  μου  επαναλαμβάνω,  με  πλήρη  συνείδηση  και  επίγνωση,  το  του  Αγίου  Αποστόλου  μας  Παύλου, ευχαριστώ  τον  Θεόν  μου  διά  την  επ’εμού  ανεξιχνίαστον     αυτού  οικονομία.   ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ.