ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΣ      ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

Κατά  την  διάρκεια  της  οικονομικής  κρίσης  πού  διερχόμαστε,  όλες  οι  εκδηλώσεις  και  τα  συνθήματα  των  ελεγχόμενων,  δυστυχώς,  από  τα  πολιτικά  κόμματα,  συνδικαλιστικών  φορέων  χαρακτηρίζονται  από  μία  στείρα  συνθηματολογία.  Βέβαια  οι  εκδηλώσεις  κατά  της  νέας  κατοχής  (μνημόνιο – τρόικα  )  είναι  σωστές  πλήν    όμως,  κατά  την  προσωπική  μου  γνώμη,   έπρεπε  να  σκοπεύουν  σε  στόχους,  πού  δυστυχώς,  μάλλον  από  κακή  πληροφόρηση  ή    άγνοια  δεν  στοχεύουν.  Όμως   είναι  γνωστό  ότι,  πάλι  δυστυχώς,  οι  διοικήσεις  ( οι  « κεφαλές » )  των  μεγάλων  συνδικαλιστικών  φορέων,  έχουν  κομματική  ταυτότητα.  Αυτό  είναι  εντελώς  απαράδεκτο.  Ο  συνδικαλισμός  προυποθέτει   ηγεσία  πού  υπηρετεί  μόνον  το  συμφέρον  των  εργαζομένων.  Ο  συνδικαλισμός  γεννήθηκε  από  την  ανάγκη  αντιμετώπισης   μιάς  βάρβαρης  εκμετάλλευσης  του  ανθρώπου  από  τον  άνθρωπο  πού  με  τον  άγριο  τρόπο,  ο  ένας  προσπαθεί  υπό  το  κράτος  της  ανάγκης   του  άλλου  να  καρπωθεί  την  εργασία  και τον  μόχθο  του,  για  να  πλουτίσει  (υπεραξία εργασίας ).  Εκεί  ακριβώς  οι  αδύνατοι  συνειδητοποίησαν  την  δύναμή  τους,  πιάστηκαν  χέρι-χέρι  και  συμπαραταχθήκανε. Ένωσαν  την  φωνή  τους  και   είπαν  « η  ένωση  μας  είναι  η  ισχύς  μας ».  Πανάρχαια  αλήθεια, νόμος  της φύσης .  Επομένως  είναι  αδιανόητο  ο  συνδικαλισμός  να  σύρεται  και  να  κατευθύνεται  από  πολιτικά  κόμματα  οποιουδήποτε  ιδεολογικού  προσανατολισμού  Διότι  ο  συνδικαλισμός,  έχει  έναν  και  μοναδικό  προσανατολισμό  και  κατεύθυνση  την  εξυπηρέτηση  του  συμφέροντος  της ΕΡΓΑΣΙΑΣ.

Ο Συνδικαλισμός  θέλει  μαχητές,  ανθρώπους  ψυχομένους  πού  έχουν  συνειδητοποιήσει  την  αποστολή  τους.  Η  αποστολή  του  συνδικαλιστή  δεν  εξαντλείται  σε  όρια  πού  μπορεί  να  περιγραφούν   από  ένα  οποιοδήποτε  περιορισμένο  και  τυπικό  σχήμα.  Ο  συνδικαλισμός  πρέπει  να  έχει  σαν  κατευθυντήριο  οδηγό  του  την  συναίσθηση  ότι  αποτελεί  τον  κυριότερο  μοχλό  ανάταξης  του   κοινωνικού  επιπέδου  και  ανασύνθεσης  της  κοινωνικής  δομής,  με  μία  σειρά  ενεργειών  και  διεργασιών  μέσα  στον  χρόνο.  Για  αυτό  τον  λόγο  η   ηθική  του  ευθύνη  απέναντι  στο  σύνολο  και  τις  ομάδες  πού  εκπροσωπεί  είναι  πολύ  μεγάλη.  Ο  συνδικαλισμός  πρέπει  να  είναι  πυλώνας  της  δημοκρατίας,  να   έχει  πολιτική  οντότητα  και  όχι  κατευθυνόμενος  από  την  κομματοκρατία.  Στους  στόχους  του  συνδικαλισμού  δεν  πρέπει  να  είναι  μόνον  οι  διαμαρτυρίες  για  την  ικανοποίηση  αιτημάτων,  αλλά  και  ως  επέμβασή  του  για  την  επιβολή  κοινωνικής  δικαιοσύνης  και  την  ανατροπή  της  αναξιοκρατίας,   της  γινόμενης   αδικίας ,   με  καίριο  στόχο  την  ανατροπή  του  κατεστημένου  ληστρικού   τραπεζικού  συστήματος  των  ιδιωτικών  τραπεζών  για  την  ανόρθωση  της  οικονομίας  της  χώρας.